Peygamberlik müessesesi, ilk insanla birlikte temelleri atılmış olan köklü bir maziye sahiptir. Peygamberler, her dönemde insanlık için en önde gelen rehberler olmuş, yaratıcı ile kurulacak bağın mahiyeti ve keyfiyeti hususunda en müşahhas örnekliği temsil etmiştir. Peygamber inancı birçok dinde temel inanç esasları arasında yer alan ortak bir temadır. İslam dininde de imanın asli unsurlarında biri olan peygamberleri kabul, Allah’ın özel olarak görevlendirdiği bu elçilerin getirdikleri mesaja, aralarında hiçbir fark gözetmeksizin, gönülden bağlılık üzerine tesis edilmiştir. İslam eğitim geleneği içerisinde diğer inanç esaslarında olduğu gibi peygamber inancının yeni nesillere aktarılması, öncelikli olarak anne-babanın bir vazifesi olarak telakki edilmekle birlikte eğitim kurumları da bu süreçten kendini hali görmemiştir. Ülkemiz özelinde Tanzimat’tan Cumhuriyet dönemine kadar ilmihal içerikli bir inanç öğretimi uygulanmış, İslam inanç esaslarının tamamı her dönemde öğrencilere aktarılmıştır. Cumhuriyet’in ilk yılları ile birlikte din eğitimine yönelik değişen bakış açıları, inanç öğretimi noktasında öğretim programları ve ders kitaplarında yer alan içeriğin daraltılması sonucunu beraberinde getirmiştir. Yine de buhranlı bazı zaman dilimleri hariç, Cumhuriyet’in kuruluşundan bugüne peygamber inancı konusu gerek din dersleri, gerekse imam hatip dersleri ve seçmeli Temel Dini Bilgiler dersleri bağlamında örgün eğitim kurumlarında farklı program ve ders kitabı içerikleriyle yer almıştır.