Ülkemizde gerek örgün, gerekse yaygın eğitimde dinin öğretim konusu
yapıldığı pek çok alan bulunmaktadır. Aile, okul, cami, Kuran kursu, medya ile
konferans ve seminerler bunlardan bazılarıdır.
Buna göre başta anne babalar olmak üzere, görev alanlarına göre müftü,
vaiz, imam-hatip, Kuran kursu öğreticisi, din kültürü ve ahlak bilgisi dersi
öğretmeni, imam hatip lisesi meslek dersleri öğretmeni, yüksek din öğretimi
kurumlarındaki öğretim elemanı, dinî içerikli konferans ve seminer veren hatip,
medya kanalıyla dinî yayın yapan konuşmacı veya yazar, doğrudan ya da dolaylı
olarak din eğitimi yapmaktadırlar.
Yapılanlar yanında yıkılanların, kazanılanlar yanında kaybedilenlerin,
yetiştirilenler yanında zayi edilenlerin az olmayışında, eğitim adına ortaya
konan yanlış tutum ve davranışlarının rolü büyüktür. Bu nedenle eğitimcilerin,
yaptıkları işin sorumluluğunun farkında olmaları son derece önemlidir.
Günümüzde eğitim, bir iletişim süreci olarak görülmekte ve iletişim olmadan
etkili eğitim yapılamayacağı kabul edilmektedir. Bu bağlamda verimli bir din
eğitimi de, etkili bir iletişim sürecini gerektirmektedir. Din eğitiminde etkili
iletişim; tarafl arın iletişim becerilerine, yeteneklerine, tutumlarına, değerlerine,
iletişim konusuna ilişkin bilgi, görgü ve deneyimlerine göre işleyen oldukça
karmaşık bir süreçtir.
Bu çalışmada, çeşitli alanlarda yürütülen din eğitimi çabalarından istenen verimi
alabilmek için etkili bir iletişim sürecinin nasıl olması gerektiği incelenmiş ve
bunun ilkeleri belirlenmeye çalışılmıştır.