Yerde yatan garavuyu alıp fındık dalına geçirdi annem.
Ölünün bedeni kaybetmişti büyük bir çatırtıyla
bütünlüğünü; ölmüş olan yeniden öldü işte. Cesedin
gürültüsü ikna etmişti herkesi. Dönüp kafası kopan,
vücudu annemin elinde kalan dal parçasına baktık.
"Şuradaki kestaneden bir tane daha yapın hadi," dedi. İşte
böyle kolaydı yerini doldurmak gidenin. Kendi bedenine
ait değilse eksilen, kesip atardın ötekine ait parçaları.
Garavu, nesneler üzerinden insanlığımızı sorgulatan
öykülerle okurunu selamlıyor. Günlük hayatın içinde sıradan
bir eşya karşısında bile insanın belirsiz ve sallantılı varlığı,
güçlü bir dille yeniden anlam kazanıyor. Parçalanıyor,
bölünüyor, yurdundan ediliyor ve belki bu aşamadan sonra
"insan" vasfını kazanıyor.