Gerçekliğin tahrif edildiği bir dünyada sözü ve sözün hakikatini yitirdiğimiz için kendi gölgemizle ve başka gölgelerle savaşıyoruz. Hakikatle değil gölgelerle sınıyoruz kendimizi. Oyalandığımız gölgelerin ise bir hakikati yok. Artık temaşa ettiğimiz bir mekân değil yeryüzü. Bakıp geçtiğimiz bir yer. Hakikat yerine gölgelerin peşinde koşturduğumuz için, bir gölgeler âleminde kaybolmuş durumdayız. Çünkü ilahî sınırları ihlal ettik. Bütün sınır ihlalleri, insan için potansiyel bir kopuş ve kriz kaynağıdır. Sınır çizgilerinde insan olmanın ve insan kalabilmenin özü saklı. O özü göremeyen insan, sadece dünyanın değil kendi sözünün de körüdür. Çünkü insan, imanını sözüyle tahkim eder. İnsan sözle görür, sözüyle görür.

Sınırı geçen, hayattan diskalifiye edilir. Yeniden hayata ve insana bağlanmak zorundayız. Sınırın hakikatinden sözün hakikatine doğru keskin bir hat üzerinde anbean kendini tazeleyen diriliş surları inşa etmek zorundayız. Çağın uğultusunu bastıracak bir hakikat sessizliği gerek bize. Biz biliyoruz ki hakikat uğuldamaz, konuşur. Sessiz ve derinden…

Mehmet Özger, kuş gölgesi avladığımız bir sahtelikler panayırında bizi doğrunun ve gerçeğin bıçaklarıyla iyi edecek, bizi hayatın kopyasıyla değil aslıyla yüzleştirecek bir zihniyet ve idrak devrimine çağırıyor. Hakikatin en güzel Türkçesiyle…