Diksiyon, hitabet ve edebiyat üzerine eğitimler verirken o kadar çok şey öğrendim ki...
Bir insanın yükselişine güzel konuşma kadar tesir edebilecek bir başka özelliğin olmadığını
öğrendim. İyi okuyucu olmadan iyi hatip olmanın sadece peygamberlere has olabileceğini
öğrendim. Hitabetin zirvesinin sükût olduğunu öğrendim. Susmayı öğrendiğimi sandığım anda
öğrenmek için daha kırk fırın ekmek yemem gerektiğini öğrendim. Yürekten konuşmanın her
şeyin üstünde bir erdem olduğunu öğrendim. Türkçenin, dünyanın takdir ettiği ama bizim
tahrif/tahkir ettiğimiz bir dil olduğunu öğrendim. Konuşmayı desteklemek için alıntılar yapmanın
önemini; ama bunun yanında insanın kendine ait bir cümlesinin olmasına paha biçilemeyeceğini
öğrendim. Bir insanın bir makama layık olup olmadığının en mühim kıstasının hitabet
olduğunu öğrendim. Dünyada hatta Türkiye'de şu üç şeyin çok zor olduğunu öğrendim: İki kişiyi
bir araya getirmek, iki kelimeyi bir araya getirmek ve iki yakayı bir araya getirmek.
Hasılı sözü kısa kesmenin saatlerce konuşmaktan yeğ olduğunu ve lisana dair bilgilerin
anlatmakla bitmeyeceğini öğrendim.