Mehmet Âkif´in ikinci şiir kitabı. 1912´de basılan kitap, uzun soluklu tek bir şiirden meydana gelir. Âlem-i İslâm adıyla bir seyahatnamesi bulunan Tatar gezgini Abdürreşit İbrahim´i hatırlatan bir vaizi Süleymaniye Camii kürsüsünde konuşturduğu eserinde Mehmet Âkif, bu beyaz sakallı, temiz yüzlü ihtiyara Türk-İslâm dünyasını ve özellikle de İstanbul´u tasvir ettirir. Vaizin kimliği dolayısıyla Türk dünyasına da geniş yer verilen eserde 1905 Meşrutiyeti sonrasında Rusya Türklerinin hak ve özgürlük mücadelesi de anlatılır. Eser aynı zamanda İkinci Meşrutiyet dönemi İstanbul´unun sivil-asker bürokrasisiyle, aydınlarıyla ve geniş halk kitleleriyle gerçekçi bir fotoğrafını da verir. Süleymaniye Kürsüsünde, hem Abdürreşit İbrahim´in hem de M. Âkif´in temsilcilerinden bulunduğu modernleşmeci bir proje olan İslâmcılık fikriyatının önemli metinlerindendir.