Çaresizliğin tuzaklarına düşemeyiz. Her zaman bir umut ışığı belirebileceği ihtimalinden değil, en zor anlarımızda, en kimsesiz anlarımızda, en çaresiz anlarımızda, mutlak bir yalnızlıkta ve yoklukta Ondan başka kimse olmadığını bildiğimizden. Hani canımız yandığında Anam dediğimiz gibi. Ya da büyük bir sarsıntıda ellerimizi gökyüzüne gayri-ihtiyari açarak, hiçbir şey söylemeye bile cesaret bulamadan, öylece kaldığımız gibi
***

Her şeyden vazgeçebiliriz ama Onun var olduğundan, Onun kendi yarattığını koruduğundan, Onun kendi yarattığını yalnız bırakmayacağından; her şeye inancımızı yitirdiğimizde, içimizdeki inanç ateşini diri tutanın bizden vazgeçmeyeceğini bilerek, bizim bile kendimizi bıraktığımızda Onun bizi bırakmadığına şahit olarak

Sabır ve şükürle yoğrulmalı insan