Tarih boyunca toplumsal yaşayışın her döneminde ve her inanç düzeninde, iyiliği istemek amacıyla bir şeyin olmasını veya olmamasını dileyerek Tanrıya yalvarıp yakarma anlamına gelen dua da, kötülüğü istemek amacıyla yapılan beddua da pek önemli bir yer tutagelmiştir.

İnsanoğlunun düşüncesinde dua kavramının temelini iyilik bedduanın esasını ise kötülük oluşturmaktadır. Bu birbirine zıt iki kavramın tarihî ve çağdaş Türkiye Türkçesindeki kullanımları, durumları acaba nasıldır?

Türklerin daha Orta Asyada iken benimsediği Müslümanlığı, Anadoluyu yeni yurt edinmekle de korumaları, artık onu yaşamaları dolayısıyla, gerek dualarında gerekse beddualarında İslam inancından çok geniş biçimde etkilenmiş, yararlanmış bulunduğu görülmektedir. Özellikle Müslümanların Tanrıya olan kulluk görevleri, Hz. Muhammede gösterilen saygı, Ona beslenen sevgi, müminlerin birbirlerine karşı besledikleri kardeşlik duygusu ve insanlık görevleri ve buna benzer hususların yerine getirilmesi sırasında imam, vaiz, hoca gibi unvanlarla anılan dinî yetkililerin, görevlilerin değişik dualar ettiği bilinmektedir. Bütün bu dinî yükümlülük ve geleneklerin gerçekleştirilmesi sırasında hizmet veren din görevlileri kullandıkları dua metinlerini, başta İslamiyetin kutlu kitabı Kuran-ı Kerimden olmak üzere, Hz. Peygamberin hadislerinden ve manevî yüceliklere erişmiş kişilerin bazı sözlerinden derlemişlerdir.