Benim öldü.
74 yaşındaydı.
Yaşarken yeterince yanında olamadığım için, bir gün ölürse pişman olacağımı biliyordum.
Ölünce pişman oldum.
7 yaşındayken annesini, 37 yaşındayken kocasını, 67 yaşındayken kızını, 74 yaşındayken oğlunu kaybetmiş, yaşamaktan yorulmuştu.

Varsa, bütün yazı yeteneğimi annem ve anneler için harcamak isterdim.
Ama biliyorum ki anneler için yazılmış, söylenmiş her söz eksiktir.

Biz doğulular; babamızı, annemizi, çocuklarımızı uzaktan severiz.
Yetiştiğimiz iklimde Seni seviyorum. yoktu. Dokunmak, sarılmak yoktu.
Bugün, bu yaşta öğrendim ki, anneler için gözkapaklarının ardında her zaman dökülmeye hazır gözyaşları mevcuttur.
Ve ben şimdi, yaşlı suratım iki elimin arasında, akan gözyaşlarım ve titreyen dudaklarımla diyorum ki:
Seni seviyor(d)um anne