"... Şen, şakrak, inadına gamsız yaşayan insanların arasında, ben niçin müteessir ve gamlı bir kalple dolaşaktayım?...
Bütün mazisi, acı ve tatlı yönleriyle karışıp hezeyan halinde uyuşuk dinamiğına hücum ediyordu. Gelecek meçhul bir ağız tarafından kulağına acı bir sonu fısıldıyormuş gibi, adeta gaiplerle irtibat kurmaya çalışıyordu:
Dudaklarının arasından kahırlı bir mırıltıyla serzenişte bulundu:
- Ah! Eşyasını, çamaşırını modaya uydurup sırtındakileri değiştirirken ruhunu da birlikte değiştiren cemiyet...
İnançlarını sahte bir hevesin mahmur görüntüsünde katlettiren insanlık..."